Η παρουσία 2 νέων ΤΘΤ στα μετόπισθεν του, δεν κρύφτηκε από τον αντίπαλο. Ήθελε να τις δούμε.Ήθελε να ξέρουμε ότι φέρνει ότι έχει από τα ανατολικά σύνορα του. Ήθελε να ξέρουμε ότι ήταν θέμα χρόνου να τελειώσουν ότι ξεκίνησαν.
Τα πυρομαχικά για τα πανίσχυρα ελληνικά Leopard2HEL είχαν τελειώσει μόλις την πρώτη μέρα,καταστρέφοντας ένα μέρος του αντίπαλου, ο οποίος γεφύρωσε την αντιαρματική μας τάφρο και πέρασε στο εσωτερικό μας οχυρώνοντας μία εισέχουσα, με τεράστιες απώλειες.
Το βράδυ καταδρομείς έκαναν αποτίμηση της ζημιάς. Τα Leopard2 είχαν καταστρέψει εκτός των SABRA και των Leo2A4 και έναν τεράστιο στόλο πλαστικών και ξύλινων ομοιωμάτων πύργων πάνω σε αρχαία τηλεκατευθυνόμενα Μ48. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχαμε σκεφτεί και ο ενθουσιασμός των πρώτων ωρών έσβησε. Αν δεν είχαμε διαλύσει τις εχθρικές ταξιαρχίες, αυτές που ήταν τώρα;
Την επόμενη οι ΤΘΤ με τα Leopard2 αποσύρθηκαν -αναμένοντας νέα φορτία πυρομαχικών- και το πεζικό προχώρησεμπροστά για να καλύψει το κενό με την 16η μεραρχία και με υποστήριξη παλαιών Μ60 και Leo1 των επιλαρχιών αυτής.
Μέσα σε δύο μέρες είχε χάσει το σύνολο από τα οχήματά του και μεγάλο ποσοστό από τον κόσμο του -ειδικά στους έφεδρους. Αιτία δεν ήταν τα εχθρικά άρματα ή η αεροπορία αλλά ο τεράστιος εχθρικός στόλος ΤΟΜΑ και θωρακισμένων τζιπ με αντιαρματικούς πυραύλους.
Τα αντιαρματικά μας βάραγαν κι αυτά αλλά ο εχθρός ήταν πολυάριθμος και ορατότητα δεν υπήρχε από τον πυκνό μαύρο καπνό που σήκωναν τα εκατοντάδες κατεστραμμένα άρματα και οχήματα.
Οι ενισχύσεις που ανέμεναν οι αμυνόμενοι δεν έφτασαν, γιατί αυτό που περίμεναν οι Έλληνες επιτελείς ότι θα ήταν το κύριο μέτωπο τελικά ήταν δευτερεύον ή μάλλον τριτεύων σε σημασία. Αλλού οι Έλληνες πολεμούσαν υπέρ εστιών γεμάτων μεκόσμο, γυναίκες και παιδιά, στον Έβρο οι ντόπιοι ήταν ελάχιστοι μετά την έναρξη των επιχειρήσεων.
Ένα άλλο σημείο έκπληξης ήταν η μερική προσπάθεια από την εχθρική στρατιά. Το ποτάμι δεν είχε γεφυρωθεί σε δύο ή τρία σημεία όπως φοβόμασταν αλλά όλη η δράση εκτεινόταν γύρω από το προγεφύρωμα του Κάραγατς και την εισέχουσα που είχαν καταφέρει την πρώτη ημέρα.
Οι δύο αεροπορίες έλειπαν επιδεικτικά. Το μεσημέριτης τρίτης μέρας τα MEA άρχισαν να ενημερώνουν το Σώμα για τις εχθρικές ενισχύσεις που κατέφθαναν από ανατολικά. Για να συγκεντρώσουν την δύναμη που ήθελαν με την ησυχία τους και να μουδιάσουν την άμυνα γύρω από την εισέχουσα χτύπησαν την 16η με μια τεράστια συγκέντρωση πυρών πυροβολικού.
Οι μοίρες τους με 24 σωλήνες ανά 2 στις ΤΘΤ και 1 στις ΜΚΤ ενισχύθηκαν από 3 ενεργά και 6 εφεδρικά συντάγματα με ΠΕΠ και παλιά Μ-110Α2. Κόλαση επί γης. Η πλευρά μας σώθηκε από την αυτοθυσία του Μηχανικού. Οι άντρες του έκαναν τρομερή δουλειά καθώς έσκαβαν παντού αναχώματα και χαρακώματα. Δυστυχώς υπομείναμε ένα τεράστιο φραγμό πυρός από τον ολοκαίνουργιο στόλο Α/Κ πυροβόλων και πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων του εχθρού.Χτυπάγαμε πίσω αλλά δυστυχώς δεν είχαμε το βεληνεκές, εβρισκόμενοι στην ίδια θέση με τις ιταλικές πυροβολαρχίες και πεζικό πριν από 70 χρόνια, χώρια που οι απέναντι μετά από είκοσι χρόνια αγώνα είχαν τις αποθήκες τους γεμάτες.Ένας ουλαμός MLRS βοήθησε λίγο αλλά καταστράφηκε από αεροπορική επίθεση ελικοπτέρων Cobra, πιθανόν ύστερα από τοπική κλήση και κατάδειξη από τις πάμπολλες εχθρικές ομάδες ειδικών επιχειρήσεων που όργωναν τα μετόπισθεν. Μετά από αυτό, τα εναπομείναντα PzH-2000 και MLRS προφυλάχθηκαν παίζοντας ρόλοαντιπυροβολικού και αυτό πολύ προσεχτικά.
Η συγκέντρωση των ΤΘΤ γινόταν 50 χλμ ανατολικά του ποταμού γύρω από μια ομπρέλα ελαφρών Α/Α. Τα Αpache που δόθηκαν στο βορρά ήταν ελάχιστα και είχαν μια πλειάδα στόχων -κυρίως τα ΤΟΜΑ που τα έφταναν στις υπερυψωμένες θέσεις τους χωρίς να περάσουν το ποτάμι. Η αεροπορία πάλι ότι είχε από Α-7 και F-4 τα έστελνε προφανώς αλλού. Η μόνη ενίσχυση ήταν τα Τ-6A NTA που δεν είχαν τα όπλα για να χτυπήσουν μια τέτοιασυγκέντρωση και είχαν εστιάσει και αυτά στο ποτάμι.
Η προσπάθεια θα γινόταν από τον στρατό. Με τα Leopard2 να ανεφοδιάζονται, τα παλιότερης γενιάς άρματα απλώς δεν ήταν αρκετά ή ικανά και το σημαντικότερο δεν είχαμε το Μ/Κ πεζικό που θα έσπαγε με δύναμη την εχθρική ΑΤ άμυνα, τα ΤΟΜΑ και θα συνόδευε σε βάθος.
Η λύση δόθηκε από έναν ίλαρχο της Δ' EAN. Οι άντρες του βρήκαν ένα σημείο στο ποτάμι νότια του Κάραγατς, το οποίο ξέραμε ότι δεν ήταν τόσο βαθύ, πέρασαν απέναντι και με έκπληξη διαπίστωσαν την παρουσία μόνο ελαφρών μονάδων εχθρικού πεζικού, κυρίως εφέδρων. Ο εχθρός προφανώς δεν περίμενε αντεπίθεση. Το σχέδιο καταστρώθηκε από έναν αντισυνταγματάρχη και την ομάδα του στο Σώμα και μπήκε σε εφαρμογή το ίδιο βράδυ.
Ένα τακτικό συγκρότημα με βάση τα PzH2000 της μεραρχίας θα πέρναγε από το σημείο του ποταμού που είχε βρει ηΕΑΝ, θα έκανε μια πορεία κοντά 20 χιλιομέτρων και θα χτύπαγαν την τακτική αποθήκη καυσίμων και το τακτικό διοικητήριο που θα υποστήριζε την τεθωρακισμένη μεραρχία, όλα γνωστά από μια εφεδρική διμοιρία του ΕΤΑ. Στην συνέχεια θα γύρναγε με την μέγιστη ταχύτητα πίσω στις γραμμές μας.
Η ελληνική πυροβολαρχία θα είχε δύο ουλαμούς από τέσσερα πυροβόλα o καθένας και δύο Μ577 για κέντρα διευθύνσεως πυρός. Συνοδεία μια ενισχυμένη ίλη αναγνώρισης με 4 Leo2A4, 4 BMP-1, 4 VBL και από αέρος 2 AH-64 της έκδοσης D. Μία δύναμη που θα πέρναγε σχεδόν απαρατήρητη έχοντας όμως την ικανότητα να ανακόψει την σχεδιαζόμενη επίθεση του εχθρού.
Ένα άλλο σημείο έκπληξης ήταν η μερική προσπάθεια από την εχθρική στρατιά. Το ποτάμι δεν είχε γεφυρωθεί σε δύο ή τρία σημεία όπως φοβόμασταν αλλά όλη η δράση εκτεινόταν γύρω από το προγεφύρωμα του Κάραγατς και την εισέχουσα που είχαν καταφέρει την πρώτη ημέρα.
Οι δύο αεροπορίες έλειπαν επιδεικτικά. Το μεσημέριτης τρίτης μέρας τα MEA άρχισαν να ενημερώνουν το Σώμα για τις εχθρικές ενισχύσεις που κατέφθαναν από ανατολικά. Για να συγκεντρώσουν την δύναμη που ήθελαν με την ησυχία τους και να μουδιάσουν την άμυνα γύρω από την εισέχουσα χτύπησαν την 16η με μια τεράστια συγκέντρωση πυρών πυροβολικού.
Οι μοίρες τους με 24 σωλήνες ανά 2 στις ΤΘΤ και 1 στις ΜΚΤ ενισχύθηκαν από 3 ενεργά και 6 εφεδρικά συντάγματα με ΠΕΠ και παλιά Μ-110Α2. Κόλαση επί γης. Η πλευρά μας σώθηκε από την αυτοθυσία του Μηχανικού. Οι άντρες του έκαναν τρομερή δουλειά καθώς έσκαβαν παντού αναχώματα και χαρακώματα. Δυστυχώς υπομείναμε ένα τεράστιο φραγμό πυρός από τον ολοκαίνουργιο στόλο Α/Κ πυροβόλων και πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων του εχθρού.Χτυπάγαμε πίσω αλλά δυστυχώς δεν είχαμε το βεληνεκές, εβρισκόμενοι στην ίδια θέση με τις ιταλικές πυροβολαρχίες και πεζικό πριν από 70 χρόνια, χώρια που οι απέναντι μετά από είκοσι χρόνια αγώνα είχαν τις αποθήκες τους γεμάτες.Ένας ουλαμός MLRS βοήθησε λίγο αλλά καταστράφηκε από αεροπορική επίθεση ελικοπτέρων Cobra, πιθανόν ύστερα από τοπική κλήση και κατάδειξη από τις πάμπολλες εχθρικές ομάδες ειδικών επιχειρήσεων που όργωναν τα μετόπισθεν. Μετά από αυτό, τα εναπομείναντα PzH-2000 και MLRS προφυλάχθηκαν παίζοντας ρόλοαντιπυροβολικού και αυτό πολύ προσεχτικά.
Η συγκέντρωση των ΤΘΤ γινόταν 50 χλμ ανατολικά του ποταμού γύρω από μια ομπρέλα ελαφρών Α/Α. Τα Αpache που δόθηκαν στο βορρά ήταν ελάχιστα και είχαν μια πλειάδα στόχων -κυρίως τα ΤΟΜΑ που τα έφταναν στις υπερυψωμένες θέσεις τους χωρίς να περάσουν το ποτάμι. Η αεροπορία πάλι ότι είχε από Α-7 και F-4 τα έστελνε προφανώς αλλού. Η μόνη ενίσχυση ήταν τα Τ-6A NTA που δεν είχαν τα όπλα για να χτυπήσουν μια τέτοιασυγκέντρωση και είχαν εστιάσει και αυτά στο ποτάμι.
Η προσπάθεια θα γινόταν από τον στρατό. Με τα Leopard2 να ανεφοδιάζονται, τα παλιότερης γενιάς άρματα απλώς δεν ήταν αρκετά ή ικανά και το σημαντικότερο δεν είχαμε το Μ/Κ πεζικό που θα έσπαγε με δύναμη την εχθρική ΑΤ άμυνα, τα ΤΟΜΑ και θα συνόδευε σε βάθος.
Η λύση δόθηκε από έναν ίλαρχο της Δ' EAN. Οι άντρες του βρήκαν ένα σημείο στο ποτάμι νότια του Κάραγατς, το οποίο ξέραμε ότι δεν ήταν τόσο βαθύ, πέρασαν απέναντι και με έκπληξη διαπίστωσαν την παρουσία μόνο ελαφρών μονάδων εχθρικού πεζικού, κυρίως εφέδρων. Ο εχθρός προφανώς δεν περίμενε αντεπίθεση. Το σχέδιο καταστρώθηκε από έναν αντισυνταγματάρχη και την ομάδα του στο Σώμα και μπήκε σε εφαρμογή το ίδιο βράδυ.
Ένα τακτικό συγκρότημα με βάση τα PzH2000 της μεραρχίας θα πέρναγε από το σημείο του ποταμού που είχε βρει ηΕΑΝ, θα έκανε μια πορεία κοντά 20 χιλιομέτρων και θα χτύπαγαν την τακτική αποθήκη καυσίμων και το τακτικό διοικητήριο που θα υποστήριζε την τεθωρακισμένη μεραρχία, όλα γνωστά από μια εφεδρική διμοιρία του ΕΤΑ. Στην συνέχεια θα γύρναγε με την μέγιστη ταχύτητα πίσω στις γραμμές μας.
Η ελληνική πυροβολαρχία θα είχε δύο ουλαμούς από τέσσερα πυροβόλα o καθένας και δύο Μ577 για κέντρα διευθύνσεως πυρός. Συνοδεία μια ενισχυμένη ίλη αναγνώρισης με 4 Leo2A4, 4 BMP-1, 4 VBL και από αέρος 2 AH-64 της έκδοσης D. Μία δύναμη που θα πέρναγε σχεδόν απαρατήρητη έχοντας όμως την ικανότητα να ανακόψει την σχεδιαζόμενη επίθεση του εχθρού.
Η δύναμη ξεκίνησε αργά το βράδυ και έφτασε στο ποτάμι μετά τα μεσάνυχτα. Το Μηχανικό είχε δύο σχεδίες για να περάσει τα οχήματα απέναντι και είχε ξεκινήσει και μια γέφυρα για την επιστροφή.Αριστερά κοντά στην εισέχουσα γινόταν χαμός απότο ελληνικό πεζικό που χτυπούσε με ότι είχε δίνοντας την εντύπωση νυχτερινής αντεπίθεσης. Τα VBL πέρασαν πρώτα και κάλυψαν την απέναντι ακτή σε βάθος συμπληρώνοντας 2 λόχους πεζικού που είχαν καθαρίσει την αντίσταση. Τα υπόλοιπα οχήματα πέρασαν μέσα σε μια ώρα και έφυγαν προς ανατολικά με την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα. Η διμοιρία του ΕΤΑ που είχε εντοπίσει τους στόχους περίμενε έχοντας ορατότητα αυτών για διόρθωση πυρών και πληροφορίες τελευταίας στιγμής.
Η πορεία προς τον πρώτο αντικειμενικό στόχο πήρε λιγότερο από μια ώρα από την στιγμή που πέρασαν όλοι το ποτάμι. Μόλις τα πυροβόλα έφτασαν στο σχεδιασμένο σημείο βολής τάχθηκαν και εκτέλεσαν με τους υπολογιστές βολής τους ΤΟΤ. Με ταχεία βολή τα πληρώματα έστειλαν 12 βλήματα σε λιγότερο από τρία λεπτά. Σε λιγότερο από180 δευτερόλεπτα 96 βλήματα HE έσκαγαν πάνω από την αποθήκη καυσίμων. Οι καταδρομείς που έβλεπαν την ζημιά έστειλαν δεδομένα στην πυροβολαρχία: ο στόχος είχε διαλυθεί. Την ώρα που οι φλόγες από το πετρέλαιο έφταναντον ουρανό από τα τελευταία βλήματα που είχαν φύγει από τα πυροβόλα, όλα τα οχήματα έφευγαν για τον δεύτερο αντικειμενικό στόχο 2 χιλιόμετρα νότια. Σε δέκα λεπτά από την πρώτη βολή επανέλαβαν την διαδικασία για το δεύτερο στόχο τους. Με το ΕΤΑ να επιβεβαιώνει ότι άλλα 96 βλήματα έπεσαν μέσα στο στρατηγείο της εχθρικής μεραρχίας τα οχήματα είχαν ήδη ξεκινήσει για το ποτάμι.
Στην διαδρομή τα ελικόπτερα είδαν μια ΙΑΝ που κατέβαινε από το βορρά να ελέγξει γιατί το σημείο του ποταμού, που είχε την γέφυρα το μηχανικό μας, δεν είχε επικοινωνία με τον λόχο πεζικού της περιοχής.
Τα άρματα και τα ΤΟΜΑ άρχισαν να σφυροκοπούν τις εχθρικές δυνάμεις και με την βοήθεια των Apache αποτέλειωσαν την μονάδα με βροχή από βλήματα. Τα 20 οχήματα που καίγονταν μέσα στη νύχτα ήταν το επιστέγασμα μιας άκρως επιτυχημένης επιχείρησης. Δύο και μισή ώρες μετά το πέρασμα άπαντες είχαν γυρίσει πίσω.
150 νεκροί αξκοί και οπλίτες στο στρατόπεδο της εχθρικής μεραρχίας και στην αποθήκη καυσίμων εγγυήθηκαν ότι ηΤΘΜ θα αργούσε να περάσει σε αντεπίθεση. Όταν έφτασε την μεθεπόμενη πια στην εισέχουσα τα Leopard2HEL τους περίμεναν με πλήρη φόρτο πυρομαχικών...
Το παραπάνω σενάριο είναι προϊόν φαντασίας. Είναι όμως μια άσκηση που δουλεύεται από τον αμερικανικό στρατό από τα μέσα του ’80 όταν έψαχνε τρόπους να σταματήσει την τεθωρακισμένη λαίλαπα του σοβιετικού στρατού στην ανατολική Γερμανία. Είναι μια δύσκολη επιχείρηση που απαιτεί τέλειο συντονισμό από μονάδες που δεν έχουν καθημερινή τριβή μεταξύ τους. Το πυροβολικό ειδικά δρα σαν τεθωρακισμένο όχι μόνο ακολουθώντας τα όπλα ελιγμού κάνοντας απλώς μια μακρά βολή αλλά πρέπει να είναι και έτοιμο να αμυνθεί έναντι εχθρικών αρμάτων καιΤΟΜΑ. Τα όπλα ελιγμού πρέπει να έχουν συνεχή επικοινωνία και πληροφορίες. Στην εποχή μας τα νέα Leo2A4/HELκαι PzH2000 έχουν τακτικά συστήματα επικοινωνιών που επιτρέπουν τον έλεγχο και τις διαταγές υπό οποιαδήποτε συνθήκες γρήγορα και με ασφάλεια, τα TOMA όμως, τα VLB και γενικά το πεζικό όχι.
Επίσης ο αδύναμος κρίκος είναι ο παράγοντας άνθρωπος. Μπορεί ένας νέος αξκός να διοικήσει μια διμοιρία σε μικτό οργανισμό; Μπορεί ένας αντισυνταγματάρχης πυροβολικού να δώσει σωστές διαταγές σε ελικόπτερα, πεζικό ή άρματα;
Η λύση που μπορεί να δοθεί είναι η ίδια που δόθηκε και στις ΗΠΑ όταν ανακάλυψαν μετά από 10 χρόνια πολέμου στο Βιετνάμ και τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ότι υστερούσαν στο επίπεδο ελιγμού θωρακισμένων δυνάμεων.
Το 1979 δημιουργήθηκε το Εθνικό Κέντρο Εκπαίδευσης (https://en.wikipedia.org/wiki/National_Training_Center). Μια ειδικά εκπαιδευμένη μονάδα αναλαμβάνει τον ρόλο του εχθρού χρησιμοποιώντας τις δικές του τακτικές. Μονάδες του στρατού έρχονται για να εκπαιδευτούν, επιπέδου τάγματος ή τακτικού συγκροτήματος σε διάφορα πολύπλοκα σενάρια σε όσο πιο αληθοφανείς συνθήκες γίνεται.
Το κέντρο είναι περίφημο για δύο λόγους. Πρώτον για το ξύλο που έπεφτε αρχικά ανάμεσα σε αξκούς που θεωρούσαν ότι δεν θα έχαναν, και τους εκπαιδευτές και παρατηρητές. Έπρεπε να φτάσει ο Δεύτερος Πόλεμος του Κόλπου για να δουν όλοι ότι η μονάδα είχε τεράστια αποτελέσματα στο πεδίο της μάχης. Αξκοί όπως ο H.R. McMaster της μάχης 73Easting ήταν εκπαιδευμένοι εκεί, είχαν φάει «σφαλιάρες» και η ιρακινή αντίσταση τους φάνηκε παιχνίδι. Το δεύτερο ήταν το καθεστώς προαγωγών μετά την σχολή. Για να το πούμε απλά αξκοί που έδειχναν ότι δεν κατείχαν την τέχνη έχαναν στην συνέχεια τη θέση και την δουλειά τους. Το κέντρο αυτό ήταν είναι και θα είναι πολύτιμο για την εξέλιξη και την κυριαρχία του αμερικανικού στρατού στο πεδίο μάχης. Τέλος στο κέντρο εκπαιδεύονται οι εφεδρικές μονάδες. Μονάδα που θα κριθεί ανεπαρκής δεν θα συμμετέχει σε σύγκρουση.
Είναι καιρός για την δημιουργία ενός ελληνικού τέτοιου κέντρου. Ενός κέντρου που θα δουλεύει χωρίς να λαμβάνει υπόψη βαθμούς, γνωριμίες και τηλέφωνα. Ενός κέντρου που θα βγάζει μονάδες ελιγμού που θα είναι στην αντίθεση πλευρά του κανόνα 3 προς 1 και θα βγαίνουν νικητές.
Η πορεία προς τον πρώτο αντικειμενικό στόχο πήρε λιγότερο από μια ώρα από την στιγμή που πέρασαν όλοι το ποτάμι. Μόλις τα πυροβόλα έφτασαν στο σχεδιασμένο σημείο βολής τάχθηκαν και εκτέλεσαν με τους υπολογιστές βολής τους ΤΟΤ. Με ταχεία βολή τα πληρώματα έστειλαν 12 βλήματα σε λιγότερο από τρία λεπτά. Σε λιγότερο από180 δευτερόλεπτα 96 βλήματα HE έσκαγαν πάνω από την αποθήκη καυσίμων. Οι καταδρομείς που έβλεπαν την ζημιά έστειλαν δεδομένα στην πυροβολαρχία: ο στόχος είχε διαλυθεί. Την ώρα που οι φλόγες από το πετρέλαιο έφταναντον ουρανό από τα τελευταία βλήματα που είχαν φύγει από τα πυροβόλα, όλα τα οχήματα έφευγαν για τον δεύτερο αντικειμενικό στόχο 2 χιλιόμετρα νότια. Σε δέκα λεπτά από την πρώτη βολή επανέλαβαν την διαδικασία για το δεύτερο στόχο τους. Με το ΕΤΑ να επιβεβαιώνει ότι άλλα 96 βλήματα έπεσαν μέσα στο στρατηγείο της εχθρικής μεραρχίας τα οχήματα είχαν ήδη ξεκινήσει για το ποτάμι.
Στην διαδρομή τα ελικόπτερα είδαν μια ΙΑΝ που κατέβαινε από το βορρά να ελέγξει γιατί το σημείο του ποταμού, που είχε την γέφυρα το μηχανικό μας, δεν είχε επικοινωνία με τον λόχο πεζικού της περιοχής.
Τα άρματα και τα ΤΟΜΑ άρχισαν να σφυροκοπούν τις εχθρικές δυνάμεις και με την βοήθεια των Apache αποτέλειωσαν την μονάδα με βροχή από βλήματα. Τα 20 οχήματα που καίγονταν μέσα στη νύχτα ήταν το επιστέγασμα μιας άκρως επιτυχημένης επιχείρησης. Δύο και μισή ώρες μετά το πέρασμα άπαντες είχαν γυρίσει πίσω.
150 νεκροί αξκοί και οπλίτες στο στρατόπεδο της εχθρικής μεραρχίας και στην αποθήκη καυσίμων εγγυήθηκαν ότι ηΤΘΜ θα αργούσε να περάσει σε αντεπίθεση. Όταν έφτασε την μεθεπόμενη πια στην εισέχουσα τα Leopard2HEL τους περίμεναν με πλήρη φόρτο πυρομαχικών...
Το παραπάνω σενάριο είναι προϊόν φαντασίας. Είναι όμως μια άσκηση που δουλεύεται από τον αμερικανικό στρατό από τα μέσα του ’80 όταν έψαχνε τρόπους να σταματήσει την τεθωρακισμένη λαίλαπα του σοβιετικού στρατού στην ανατολική Γερμανία. Είναι μια δύσκολη επιχείρηση που απαιτεί τέλειο συντονισμό από μονάδες που δεν έχουν καθημερινή τριβή μεταξύ τους. Το πυροβολικό ειδικά δρα σαν τεθωρακισμένο όχι μόνο ακολουθώντας τα όπλα ελιγμού κάνοντας απλώς μια μακρά βολή αλλά πρέπει να είναι και έτοιμο να αμυνθεί έναντι εχθρικών αρμάτων καιΤΟΜΑ. Τα όπλα ελιγμού πρέπει να έχουν συνεχή επικοινωνία και πληροφορίες. Στην εποχή μας τα νέα Leo2A4/HELκαι PzH2000 έχουν τακτικά συστήματα επικοινωνιών που επιτρέπουν τον έλεγχο και τις διαταγές υπό οποιαδήποτε συνθήκες γρήγορα και με ασφάλεια, τα TOMA όμως, τα VLB και γενικά το πεζικό όχι.
Επίσης ο αδύναμος κρίκος είναι ο παράγοντας άνθρωπος. Μπορεί ένας νέος αξκός να διοικήσει μια διμοιρία σε μικτό οργανισμό; Μπορεί ένας αντισυνταγματάρχης πυροβολικού να δώσει σωστές διαταγές σε ελικόπτερα, πεζικό ή άρματα;
Η λύση που μπορεί να δοθεί είναι η ίδια που δόθηκε και στις ΗΠΑ όταν ανακάλυψαν μετά από 10 χρόνια πολέμου στο Βιετνάμ και τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ότι υστερούσαν στο επίπεδο ελιγμού θωρακισμένων δυνάμεων.
Το 1979 δημιουργήθηκε το Εθνικό Κέντρο Εκπαίδευσης (https://en.wikipedia.org/wiki/National_Training_Center). Μια ειδικά εκπαιδευμένη μονάδα αναλαμβάνει τον ρόλο του εχθρού χρησιμοποιώντας τις δικές του τακτικές. Μονάδες του στρατού έρχονται για να εκπαιδευτούν, επιπέδου τάγματος ή τακτικού συγκροτήματος σε διάφορα πολύπλοκα σενάρια σε όσο πιο αληθοφανείς συνθήκες γίνεται.
Το κέντρο είναι περίφημο για δύο λόγους. Πρώτον για το ξύλο που έπεφτε αρχικά ανάμεσα σε αξκούς που θεωρούσαν ότι δεν θα έχαναν, και τους εκπαιδευτές και παρατηρητές. Έπρεπε να φτάσει ο Δεύτερος Πόλεμος του Κόλπου για να δουν όλοι ότι η μονάδα είχε τεράστια αποτελέσματα στο πεδίο της μάχης. Αξκοί όπως ο H.R. McMaster της μάχης 73Easting ήταν εκπαιδευμένοι εκεί, είχαν φάει «σφαλιάρες» και η ιρακινή αντίσταση τους φάνηκε παιχνίδι. Το δεύτερο ήταν το καθεστώς προαγωγών μετά την σχολή. Για να το πούμε απλά αξκοί που έδειχναν ότι δεν κατείχαν την τέχνη έχαναν στην συνέχεια τη θέση και την δουλειά τους. Το κέντρο αυτό ήταν είναι και θα είναι πολύτιμο για την εξέλιξη και την κυριαρχία του αμερικανικού στρατού στο πεδίο μάχης. Τέλος στο κέντρο εκπαιδεύονται οι εφεδρικές μονάδες. Μονάδα που θα κριθεί ανεπαρκής δεν θα συμμετέχει σε σύγκρουση.
Είναι καιρός για την δημιουργία ενός ελληνικού τέτοιου κέντρου. Ενός κέντρου που θα δουλεύει χωρίς να λαμβάνει υπόψη βαθμούς, γνωριμίες και τηλέφωνα. Ενός κέντρου που θα βγάζει μονάδες ελιγμού που θα είναι στην αντίθεση πλευρά του κανόνα 3 προς 1 και θα βγαίνουν νικητές.
