ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

«Τ.Α.Μ.Σ. ΠΗΓΑΣΟΣ» ΑΕΡΑΠΟΒΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΑΝΤΑΡΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ Λ.ΕΦ.Ε.Δ.

Τη Κυριακή 14 Δεκεμβρίου οι Λέσχες Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων (Λ.ΕΦ.Ε.Δ) Αττικής και Ευβοίας συνδιοργάνωσαν την «Τ.Α.Μ.Σ. ΠΗΓΑΣΟΣ» με κύριο αντικείμενο τις αεραποβατικές και αντιαντάρτικες επιχειρήσεις.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το σενάριο της άσκησης, άτακτοι με βαρύ οπλισμό λυμαίνονται τα χωριά παράλληλα τον συνόρων, εκφοβίζοντας και εκδιώκοντας των εναπομείναντα πληθυσμό.
Πριν κάποιες ώρες υπήρξε αναφορά μέσω κινητού από κάτοικο της περιοχής ότι ομάδα δέκα ατόμων περίπου κατέλαβε και εξόντωσε τους λίγους κατοίκους του χωριού του και ότι αυτός έχει διαφύγει σε παρακείμενο βουνό. Η επικοινωνία μαζί του έχει διακοπεί για άγνωστο λόγο.





Λόγω του δύσβατου της περιοχής, του κατεστραμμένου οδικού δικτύου από θεομηνία που έπληξε την περιοχή προ ημερών, αλλά και της βαρύτητας του επεισοδίου, αποφασίστηκε από τα αρμόδια όργανα, γνωρίζοντας τη τελευταία θέση εκπομπής του κινητού, να μεταβεί διμοιρία οπλιτών με μεταγωγικό ελικόπτερο, συνοδευόμενο από δύο επιθετικά ελικόπτερα ώστε να διαπιστώσουν την ορθότητα των αναφερόμενων, την εύρεση και βοήθεια του πολίτη και τη μεταφορά του σε ασφαλές σημείο. Σε δεύτερη φάση, αν κριθεί αναγκαίο από το στρατηγικό επιτελείο, την απομάκρυνση, εξουδετέρωση ή σύλληψη των ατάκτων κακοποιών από το χωριό μέχρι να έρθουν οδικώς ενισχύσεις.





Αρχικά τα μέλη της ΛΕΦΕΔ εκπαιδεύτηκαν θεωρητικά σε βασικές αρχές των αερομεταφερόμενων επιχειρήσεων και στη συνέχεια εκπαιδεύτηκαν στη σωστή είσοδο και έξοδο από ελικόπτερα UH-1H, NH-90 και CH-47 Chinook. Μεγάλη έμφαση δόθηκε στην σωστή προσέγγιση προς το ελικόπτερο, στη τοποθέτηση των οπλιτών, στη σωστή τοποθέτηση του οπλισμού, των σακιδίων και τέλος στην σωστή έξοδο από το ελικόπτερο. Επίσης δόθηκαν οδηγίες για την σωστή προετοιμασία ζώνης προσγείωσης ελικοπτέρου.

Μετά το πρακτικό η Διμοιρία ετοιμάστηκε και αφέθηκε σε συγκεκριμένο χώρο με την χρήση ενός NissanH-90 που χρησιμοποιήθηκε ως ελικόπτερο, για τους λόγους της άσκησης, από όπου έπρεπε να κινηθεί τακτικά, να εντοπίσει το φίλιο βοσκό της περιοχής και να συλλέξει πληροφορίες τόσο από αυτόν όσο και από τη παρακολούθηση του χωριού και να τις αναφέρει στο αρχηγείο. Στη συνέχεια, κατόπιν της διαταγής που έλαβε, ξεκίνησε τη προσέγγιση στο χωριό με σκοπό την σύλληψη ή την εξουδετέρωση του εχθρού (στο οποίο υπήρξε ισχυρή δύναμη), την εύρεση τυχόν κατοίκων και την μετέπειτα ασφάλιση του χωριού μέχρι την άφιξη των ενισχύσεων.





Η άσκηση έληξε με επιτυχία και ακολούθησε η καθιερωμένη απενημέρωση με σκοπό να επισημανθούν λάθη και παραλήψεις ώστε να βελτιωθούμε και να υπάρξουν ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.

Κατά την διάρκεια της άσκησης υπήρχε κλιμάκιο του του Ερυθρού Σταυρού ώστε να βοηθήσουν σε περίπτωση ατυχήματος. 

                                             ΠΗΓΗ : http://www.lefed-attica.gr/

ΤΑΜΣ «ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ 2014»

     Το Σ/Κ 22-23 Νοεμβρίου Εθελοντές Έφεδροι της ΠΕΝΕΦΥΟ και του ΑΣΕΕΔ είχαν την ευκαιρία να συνεκπαιδευθούν σε αντικείμενα βασικών ικανοτήτων μαχητή όπως, προσανατολισμός, τακτική κίνηση περιπόλου και ΕΑΑ αυτής σε τυχαία επαφή με τον εχθρό, έκδοση προειδοποιητικής και τελικής διαταγής, ΣΕΑΕ/CQB, ατομική τακτική μαχητή κ.ά.


    Η συνάντηση ήταν ιδιαίτερα επωφελής καθώς δόθηκε η ευκαιρία συνασκήσεως και ανταλλαγής εμπειριών και γνώσεων, αλλά πάνω από όλα σφυρηλατήθηκαν δεσμοί συναδελφικότητας και φιλίας μεταξύ των Εθελοντών Εφέδρων προς επίτευξη του κοινού σκοπού: ενδυνάμωση της εθνικής αποτρεπτικής ισχύος.


ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ

ΑΣΚΗΣΗ ΤΑΜΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ 2014

         Το Σάββατο 18 Οκτωβρίου το βράδυ διεξάχθηκε άσκηση της ΛΕΦΕΔ Αττικής με την ονομασία ΤΑΜΣΜΙΛΤΙΑΔΗΣ σε αντικείμενα πεζικού. Στην άσκηση έλαβαν μέρος και μέλη της ΠΕΝΕΦΥΟ, της ΣΕΕΠ και της ΛΕΦΕΔ Τριπόλεως.
         Οι έφεδροι συγκεντρώθηκαν σε χώρο όπου σχηματίστηκε επιστρατευόμενη διμοιρία πεζικού ως μέρος ευρύτερου σχηματισμού που ενεργούσε στην Α’ γραμμή ενάντια σε εχθρική δύναμη.
        Σύμφωνα με το σενάριο στη περιοχή υπήρχαν δύο φίλια τάγματα πεζικού και είχαν να αντιμετωπίσουν εχθρική δύναμη διλοχίας. Στη διμοιρία δόθηκαν συντεταγμένες για δρομολόγιο προς το Χώρο Διασποράς κοντά στον ΠΟΤ. Σκοπός ήταν η σωστή νυχτερινή κίνηση εκτός δρόμων με πειθαρχία ήχου και φωτός και με νυχτερινό προσανατολισμό.
        Μετά από 1,5 ώρα περπάτημα και απόσταση 5,5 χλμ η διμοιρία έφτασε στο προκαθορισμένο σημείο όπου κλήθηκε άμεσα να δημιουργήσει αμυντικές θέσεις και κατασκήνωση.

       Οι έφεδροι έπρεπε να οργανώσουν αμυντικές οχυρώσεις που να παρέχουν κάλυψη, απόκρυψη και παραλλαγή, να στήσουν πρόχειρο ναρκοπέδιο κατά προσωπικού, να στήσουν καταυλισμό και εν συνεχεία να μείνει το 50% της δύναμης επιφυλακή και το υπόλοιπο ανάπαυση.
Στις 01:10 η διμοιρία δέχτηκε κρούση από εχθρική δύναμη.
       Όλοι οι ασκούμενοι επάνδρωσαν τις αμυντικές θέσεις τους και ενώ οι ομαδάρχες έπρεπε να κατευθύνουν σωστά τα πυρά τόσο των τυφεκιοφόρων όσο και των πολυβολητών, ο διμοιρίτης καλούσε για πυρά υποστήριξης στη τοποθεσία.
       Μετά την απόκρουση της εχθρικής ενέργειας δόθηκε διαταγή να μεταβεί μεγάλο μέρος της δύναμης σε συγκεκριμένο χώρο που αποτελούσε προκεχωρημένο σταθμό διοίκησης του εχθρού και να το καταλάβει.
Αφήνοντας ένα κλιμάκιο εφέδρων να φυλάει την τοποθεσία, η υπόλοιπη δύναμη κινήθηκε τακτικά και αθόρυβα εκτός δρόμου προς τον ΑΝΣΚ.

       Φτάνοντας το τμήμα κοντά στο στόχο ο ανιχνευτής μαζί με τον διμοιρίτη εκτέλεσαν αναγνώριση της περιοχής και εν συνεχεία μαζί με τους ομαδάρχες κατέστρωσαν το σχέδιο επίθεσης. Το σχέδιο προέβλεπε δύο ομάδες να παρέχουν πυρά κάλυψης και η τρίτη ομάδα να εκτελέσει κρούση με σκοπό την κατάληψη του κτηρίου.
       Η επίθεση ήταν πετυχημένη αλλά υπήρξαν δύο τραυματίες (βάση σεναρίου) όπου οι έφεδροι medic κλήθηκαν να τους παρέχουν τις πρώτες βοήθειες. Tαυτόχρονα έπρεπε να γίνει ασφάλιση της περιοχής και έρευνα για έγγραφα ή οτιδήποτε άλλο χρήσιμο θα υπήρχε στο χώρο.

      Ήταν ήδη 04:30 το πρωί της Κυριακής όταν δόθηκε η διαταγή να επιστρέψουν στο Χώρο Διασποράς. Πάλι με τακτική κίνηση η διμοιρία προσέγγισε το χώρο διασποράς όπου μετά την αναγνώριση του χώρου και την ανταλλαγή συνθηματικών επανήλθε στις θέσεις της στις 05:15.
      Σκοπός της άσκησης ήταν να δούνε οι έφεδροι τις δυνατότητές τους και τις δυσκολίες στον νυχτερινό αγώνα πεζικού, κάτι που αν γίνει σύρραξη σίγουρα θα κληθούν να εφαρμόσουν. Να δούμε τα λάθη μας και με την επαναλαμβανόμενη τριβή να τα διορθώσουμε.
       Η ΤΑΜΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ήταν αφιερωμένη στη μνήμη των 3 πεζοναυτών που χάθηκαν άδοξα πριν λίγες μέρες στο Βόλο
• ΕΠΟΠ Λχια ΠΖ Ορφανίδη Γεώργιο
• ΕΠΟΠ Λχια Μεζάλα Αναστάσιο
• Δνεα ΠΝ Ανδρικόπουλος Φώτιος
Αιωνία τους η μνήμη. 

Αναρτήθηκε από Λ.ΕΦ.Ε.Δ. - Λέσχη Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων Αττικής

ΠΑΡΩΝ Ο ΑΣΕΕΔ ΣΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΟΧΙ

Τα μέλη του Α.Σ.Ε.Ε.Δ. παρευρέθηκαν στις εκδηλώσεις για την επέτειο του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου στο Αγρίνιο όπου κατατέθηκε στεφάνι στο μνημείο των πεσόντων στην πλατεία Δημάδη παρουσία του δημάρχου Αγρινίου, βουλευτών Αιτωλοακαρνανίας, εκπροσώπων της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης και εκπροσωπών αρχών και φορέων της πόλης.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

     Ο ανθυπολοχαγός Οδυσσέας Ελύτης, στο μέτωπο, με συμπολεμιστές του. Δέλβινο, Βόρειος Ήπειρος 1940-41

…  Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον
άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη,
όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά
ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες
φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε
κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μία μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ' την κούραση ανυπόφερτο. 

     Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, προτού
ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ' αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν
κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το 'χε συνήθειο του, στην ίδια
πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.
    Και συνέβηκε τότες ένας απ' αυτούς να 'χει μαζί του κάτι παλιές
εφημερίδες. Και διαβάζαμε όλοι απορημένοι, μόλο που το 'χαμε κιόλας ακουστά, πως επανηγύριζαν στην πρωτεύουσα και πως ο κόσμος εσήκωνε, λέει, ψηλά στα χέρια τους φαντάρους που γυρίζανε με άδειες από τα γραφεία της Πρέβεζας και της Άρτας. Και σημαίνανε όλη μέρα οι καμπάνες, και το βράδυ στα θέατρα λέγανε τραγούδια και παριστάνανε στη σκηνή τη ζωή μας για να χειροκροτά ο κοσμάκης.
Βαριά σιωπή έπεσε ανάμεσό μας, επειδή κι η ψυχή μας είχε μήνες τώρα μέσα στις ερημιές αγριέψει, και, χωρίς να το λέμε, πολύ λογαριάζαμε τα χρόνια μας.              Μάλιστα μια στιγμή δάκρυσε ο λοχίας ο Ζώης κι έκανε πέρα τα χαρτιά με τις είδησες του κόσμου, ανοίγοντας τα πέντε δάχτυλα καταπάνω τους. Και οι άλλοι εμείς δε λέγαμε τίποτε, μονάχα με τα μάτια τού δείχναμε κάτι σαν ευγνωμοσύνη...

Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»

Η ΑΜΜΟΔΟΧΟΣ .. ΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

     "Ημέρα του Σύγχρονου Πεζοναύτη" ή ίσως "Σύγχρονος πεζοναύτης" θα μπορούσε ν' αποδοθεί στα ελληνικά, το όνομα της ετήσιας έκθεσης αμυντικού υλικού που οργανώνεται με μέριμνα του σώματος των Αμερικανών πεζοναυτών, στη βάση του Quantico, με την ονομασία: "Modern Day Marine".


      Η φετινή έκθεση που έλαβε χώρα τον προηγούμενο μήνα, (22-24 Σεπτ. 2014) είχε να παρουσιάσει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα σε σχέση με τον μαχητή και τα υλικά του, όπως έχουμε δείξει και σε προηγούμενο άρθρο.

                         Αμμοδόχος αυξημένης πραγματικότητας 

      Ένα από τα εκθέματα που συγκέντρωσαν την προσοχή, ήταν και η "αμμοδόχος αυξημένης πραγματικότητας" (Augmented RΕality Sandtable, ARES) όπως ονομάστηκε! Συνδυάζοντας την τεχνολογία της Μicrosoft με το απλό τραπέζι μιας αμμοδόχου, μπορεί κάποιος ν' απεικονίζει τρισδιάστατα το έδαφος με χρώματα και υψομετρικές καμπύλες.      
     
     Πιάνεις την άμμο και την διαμορφώνεις όπως εσύ θέλεις και ..αυτόματα ένα είδος προβολικού μηχανήματος που τοποθετείται πάνω από το τραπέζι, φωτίζει, χρωματίζει και αναπαριστά το έδαφος, πάνω στην ανώμαλη επιφάνεια της άμμου με βαθιές γραμμές εδάφους, κοιλάδες, ποταμούς, λίμνες βουνά! Κάτι που μοιάζει μαγικό, αλλά στηρίζεται στην σύγχρονη τεχνολογία των υπολογιστών! Για την ακρίβεια στην τεχνολογία των Microsoft's Kinect Aids.      

     Βέβαια, η ιστορία αυτής της αμμοδόχου ξεκινά από πιο παλιά με την ιδέα κάποιων Τσέχων ερευνητών. Παρουσιάστηκε στο παρελθόν και σε άλλες μη στρατιωτικές εκθέσεις και υπό μορφή παιχνιδιού, μπήκε ακόμη και σε εκπαιδευτικά μουσεία των ΗΠΑ, για να πέσει τελικά στην αντίληψη του στρατού και ν' αρχίσει η περαιτέρω έρευνα για την στρατιωτική του αξιοποίηση.     

     Όσοι έχετε τυχόν ασχοληθεί με αμμοδόχους, θα ξέρετε πόση προσοχή χρειάζεται για να τετραγωνίσεις την περιοχή που θέλεις ν' απεικονίσεις, στη συνέχεια να υπολογίσεις κλίμακες και ν' αρχίζεις να "κτίζεις" με βάση συντεταγμένες κατά πιστή αντιγραφή του χάρτη. Οι ερευνητές που παρουσίασαν αυτή την καινοτόμο αμμοδόχο, διαβεβαιώνουν ότι πλέον ο χρόνος κατασκευής ελαχιστοποιείται. Οι Αμερικανοί πεζοναύτες, σκέφτονται να την αξιοποιήσουν κυρίως σε κέντρα επιχειρήσεων ή σταθμούς διοικήσεων όπου χρειάζονται αυτού του είδους τα βοηθήματα για σχεδίαση και έκδοση διαταγών επιχειρήσεων. Παράλληλα με το "Birdtable" (δηλαδή οριζόντιος πίνακας χαρτών), θα υπάρχει και αυτή η τρισδιάστατη αμμοδόχος,με τις απαραίτητες απεικονίσεις.      

      Επιπλέον θα είναι πολύ χρήσιμη για ασκήσεις και πολεμικά παίγνια, ξεπερνώντας το εμπόδιο της γλώσσας, σε περίπτωση πολυεθνικών ασκήσεων. Αυτό όμως που μένει να βρουν είναι ο τρόπος που θ' απεικονίζεται συγκεκριμένο έδαφος από χάρτη, με την καθοδήγηση του υπολογιστή. Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που μπορεί να κάνει κάποιος σήμερα. Το επεξεργάζονται!      

      Στο επίπεδο όμως ομάδας διμοιρίας και λόχου , καλό είναι να γνωρίζει ο επικεφαλής πως κατασκευάζεται μια αμμοδόχος εκστρατείας με απλά υλικά, ή τυποποιημένα! Πολύ χρήσιμο και απαραίτητο! Όποιος ενδιαφέρεται, υπάρχουν πλέον και apps που με μικρό κόστος μπορείς να τα βάλεις στο ..έξυπνο κινητό σου και να έχεις μια ηλεκτρονική αμμοδόχο όπου την θέλεις, εκμεταλλευόμενος τους χάρτες Google!


                                 πηγή http://tolmwnnika.blogspot.gr/

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΕΦΕΔΡΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ

      Τον περασμένο Ιούλιο, οργανώθηκαν με μέριμνα του ΠΣΕΚ (Παγκύπριου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων), στρατιωτικοί-αθλητικοί αγώνες με την ονομασία "ΟΝΗΣΙΛΟΣ", με σκοπό πρωτίστως την απότιση φόρου τιμής στους πεσόντες και (δυστυχώς ακόμη) αγνοούμενους καταδρομείς των επιχειρήσεων στην Κύπρο το 1974.


      Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το είδος των αγώνων στην πολύ προσεγμένη ιστοσελίδα τους, από την οποία διαφαίνεται η καλή σχέση μεταξύ της πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας και των εφέδρων. Στους ίδιους αγώνες, συμμετείχαν και έφεδροι "Ελλαδίτες" μέλη της ΛΕΦΕΔ. Δεν γνωρίζω τι και ποίας έκτασης υποστήριξη έλαβαν, από την κυπριακή εθνοφρουρά.


     Δεν θα περιγράψω αυτή την στρατιωτικο-αθλητική δραστηριότητα, που απ' ό,τι διαβάζω είχε επιτυχία, αφού πολλά ιστολόγια αναδημοσίευσαν το γεγονός. Για τις δραστηριότητες αυτών των λεσχών, πολλά έχουν γραφτεί, που μάλλον παραπληροφορούν.

     Θα κάνω όμως μια δειγματοληπτική σύγκριση με παρόμοια συμβάντα που οργανώθηκαν σε άλλες χώρες, με μέριμνα εθνικών και διεθνών φορέων.

     Ας ξεκινήσουμε πάλι από την Κύπρο, όπου τον Μάιο του 2014 οι Βρετανοί οργάνωσαν μια άσκηση εφέδρων εντός της νότιας βάσης τους, όπου τους χορήγησαν ό,τι πιο σύγχρονο διαθέτει αυτή τη στιγμή ο βρετανικός στρατός. Βέβαια ήταν πρόσκληση εφέδρων εντεταγμένων σε επιστρατευόμενη μονάδα πεζικού.

     Το αναφέρω όμως, γιατί στην συνέντευξη που έδωσε ο υπεύθυνος οργανωτής, διατύπωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη. Είπε, ότι για την διατήρηση των εφέδρων σε καλή κατάσταση, δεν είναι απαραίτητη μόνο η στρατιωτική εκπαίδευση. Αρκεί και η οργανωμένη περιοδική ενασχόλησή τους με άλλες αθλητικές δραστηριότητες, όπως πεζοπορίες ή ορειβασίες, ποδηλατοδρομίες, αναρριχήσεις, θαλάσσια σπορ και γενικά "περιπετειώδεις δραστηριότητες".

     Γι' αυτό και ο βρετανικός στρατός διαθέτει ανάλογα κονδύλια, και κάθε καλοκαίρι ενεργοποιεί κάποιες μονάδες της εφεδρείας, με προγραμματισμένο αριθμό εφέδρων και τους στέλνει για "περιπέτεια" ένα σαββατοκύριακο ή μερικές ημέρες! Η Κρήτη, για παράδειγμα, είναι ένας προσφιλής προορισμός, για μονάδες που προσανατολίζονται για εδάφη Μέσης Ανατολής.

     Παράλληλα, οι Βρετανοί οργανώνουν και διεθνείς στρατιωτικούς αγώνες εφέδρων σε ετήσια βάση, οι οποίοι αποσκοπούν σε σύσφιξη σχέσεων αλλά και στη διατήρηση της μαχητικής ικανότητας. Οι 13 σύνδεσμοι εφέδρων τους, κατανεμημένοι στις αντίστοιχες εδαφικές περιφέρειες, είναι όχι απλά αναγνωρισμένοι με ψήφισμα της βουλής τους, αλλά ενσωματωμένοι και ελεγχόμενοι από το βρετανικό ΥΕΘΑ, αφού μέσω αυτών οργανώνονται οι έφεδροι, και δραστηριοποιούνται σε κάθε είδους εκδηλώσεις. Άρα κάθε σχόλιο για παραστρατιωτικές οργανώσεις σταματά, πριν καν ξεκινήσει.

     Άλλωστε έχουν θέσει σαν σκοπό μέχρι το 2020, να έχουν οργανώσει λίγες και καλές εφεδρικές δυνάμεις όλων των όπλων και σωμάτων οι οποίες θα έχουν το ίδιο επίπεδο μαχητικής ικανότητας με ενεργές και θα μπορούν να αναπτύσσονται όπου και όποτε χρειαστούν. Έχουν δε επενδύσει γύρω στα 1,8 δισ. λίρες Αγγλίας γι' αυτό. Οι σύνδεσμοι εφέδρων τους, βοηθούν πολύ σ' αυτό!

     Αν πάμε στη Γερμανία, υπάρχει κάτι ανάλογο, όπως μπορείτε να διαβάσετε στην παρουσίαση της ομοσπονδίας εφέδρων τους, που έγινε στις Βρυξέλλες το 2013, σε σύσκεψη της "Διασυμμαχικής Συνομοσπονδίας Εφέδρων Αξιωματικών" (Interallied Confederaration of Reserve Officers, CIOR) την προεδρία της οποίας αυτή τη χρονιά και μέχρι το 2016, την ανέλαβαν οι Βούλγαροι. (Ημείς άδομεν;)

     Και βέβαια, έγιναν και οι ανάλογοι στρατιωτικοί αγώνες εφέδρων μέσα στον Ιούλιο, στην πόλη Φούλντα της Γερμανίας. Άρα ούτε και εδώ εμπεριέχονται "παραστρατιωτικοί", αφού τους καλύπτει το ΥΕΘΑ τους.

     Και οι Τσέχοι κάνουν ακριβώς το ίδιο! Ομοίως και οι Ρώσοι έφεδροι αναβαθμίζονται και προετοιμάζονται, μέσα από το δικό τους σύστημα παρακολούθησης της εφεδρείας!

     Και όλοι αυτοί, δεν αντιμετωπίζουν το είδος της απειλής που "αγγίζει" τη χώρα μας! Είναι άραγε όλοι στρατοκράτες; Δεν νομίζω! Δυστυχώς αυτός είναι ο κόσμος μας και δεν είναι αγγελικά πλασμένος!

     Το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα εδώ είναι, ότι μέσα από τις ομοσπονδίες εφέδρων, οι οποίες θα πρέπει ν' αναγνωρίζονται και να παρακολουθούνται από την στρατιωτική υπηρεσία, είναι εφικτή η διατήρηση κατάλληλα εκπαιδευμένης εφεδρείας για την ταχεία πλαισίωση συγκεκριμένων και επιλεγμένων μονάδων σε περίπτωση κρίσεως ή πολέμου.

     Η αναγνώριση αυτών των συνδέσμων, λεσχών ή ομοσπονδιών εφέδρων, με την ανάλογη αναδιάρθρωσή τους, εξοικονομεί χρόνο και χρήμα, ειδικά αυτή την περίοδο της κρίσης, σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση και την διατήρηση της εφεδρείας σε επιθυμητό επίπεδο ετοιμότητας, συμπληρώνοντας το σύστημα επιστράτευσης.

    Σταματά δε την κινδυνολογία περί ..ακραίων πολιτικών φαινομένων, αφού θα ελέγχονται από επίσημες αρχές, όπως είναι για παράδειγμα το ΥΕΘΑ. Έτσι διαχωρίζεται και η ήρα από το στάρι, δηλαδή από παραστρατιωτικούς, οποιασδήποτε προέλευσης.

   "Τροφή" για σκέψη!

                                  πηγή http://tolmwnnika.blogspot.gr/

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥ ΟΠΩΣ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙΣ

Η σημασία του να εκπαιδεύεσαι όπως θα πολεμήσεις, και ο κίνδυνος να πολεμήσεις όπως εκπαιδεύτηκες...

Στην Εθνική Φρουρά, και στον Ελληνικό Στρατό σε μικρότερο βαθμό ίσως, η εκπαίδευση πάσχει σε ένα κύριο τομέα, αυτόν της ρεαλιστικότητας. Οι «ανησυχίες» για τυχόν ατυχήματα ή ταλαιπωρία καταντούν να γίνουν ο κύριος ΑΝΣΚ της εκπαίδευσης εις βάρος πάντοτε της αληθοφάνειας και της ουσίας.

Ίσως να μην έχει και τόση σημασία αν τα δόγματα, οι τακτικές και τα μέσα στα οποία εκπαιδεύεσαι είναι ξεπερασμένα ή παρωχημένα, όση σημασία έχει σε αυτά που εκπαιδεύεσαι να το κάνεις ρεαλιστικά.
Το σίγουρο είναι ότι ο ρεαλισμός θα ωθούσε στην βελτίωση των δογμάτων και τακτικών και σε αλλαγές στα μέσα και υλικά. Διότι αλλιώς επιτίθεσαι όταν ο αντίπαλος σου έχει τυφέκια κινητού ουραίου και αλλιώς όταν έχει ένα πολυβόλο σε κάθε ομάδα...

Η έλλειψη ρεαλισμού στην εκπαίδευση οδηγεί σε «επικές» νίκες στις επιδείξεις και σε τραγικές ήττες στον πραγματικό πόλεμο. Έχουμε ξαναγράψει για την σημασία της χρονικής διάρκειας στην εκπαίδευση. Αν η άσκηση διαρκεί δύο ημέρες πολλά προβλήματα θα παραμείνουν αφανή. Από τα πιο απλά, όπως σε πόσα ζευγάρια κάλτσες θα έχει πρόσβαση ο στρατιώτης, μέχρι σε πιο περίπλοκα όπως πια δεξαμενή καυσίμου χρησιμοποιείς στο «Λεωνίδας» σου.

Το ίδιο σημαντικό ρόλο παίζει και ο παράγοντας βάρος. Και ειδικά στο επίπεδο του φόρτου μάχης. Αν οι στρατιώτες είναι συνηθισμένοι στις άδεις εξαρτήσεις στον πόλεμο θα ηττηθούν από το βάρος των ίδιων των υλικών τους πριν καν βρεθούν αντιμέτωποι με τον εχθρό.

Άλλος παράγοντας είναι η απεικόνιση του εχθρού και της δράσης και αντίδρασης του. Αλλιώς καταλαμβάνεις ένα έρημο ύψωμα και αλλιώς συμπεριφέρεσαι όταν ο διαιτητής σου πει ότι είσαι «νεκρός» επειδή κινείσαι νωχελικά. Αλλιώς παραλλάσεις το όχημα σου όταν δεν θα σε ψάξει κανένας και αλλιώς όταν σε ψάχνουν επίγεια και εναέρια μέσα.

Έχουμε επίσης τον παράγοντα πρακτικότητα. Ειδικά στις παραμελημένες διαδικασίες ΔΜ. Αναχορηγία νερού και πυρομαχικών, διακομιδές, χειρισμός αιχμαλώτων, συντήρηση και επισκευές. Άλλο να το λές και άλλο να το κάνεις.

Όλα τα παραπάνω στηρίζονται σε μία στέρεη βάση. Στην ατομική τακτική. Αυτό που οι ξένοι- τους οποίους τόσο συχνά σνομπάρουμε- αποκαλούν basic soldiering. Πως ο καθένας χειρίζεται το όπλο του, πως κινείται στο πεδίο της μάχης, πως ετοιμάζει τον φόρτο του, πως διαβιώνει στο ύπαιθρο, πως παράσχει Α’ Βοήθειες, πως προσανατολίζεται, πως καταδεικνύει στόχους, πως εκτιμά αποστάσεις, πως επικοινωνεί, πως, πως, πως... Και ίσως να είναι εδώ που καταλήγουν όλα. Στην ανυπαρξία ρεαλιστικής εκπαίδευσης στην ατομική τακτική.

Συνοψίζοντας, εκπαιδεύσου όπως θα πολεμήσεις για να μην πολεμήσεις όπως εκπαιδεύτηκες!

                         πηγή http://thesecretrealtruth.blogspot.com/

Ο ΤΟΡΠΙΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΕΛΛΗ" {15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1940}

Η είδηση του τορπιλισμού προκάλεσε σοκ και αποτροπιασμό στην κοινή γνώμη λόγω της θρασύτητας του εγχειρήματος. Η επίσημη επιβεβαίωση από την ελληνική κυβέρνηση για την ταυτότητα του «δολοφόνου» θα ερχόταν στις 30 Οκτωβρίου 1940, δυο μέρες μετά την έναρξη του πολέμου στην Πίνδο. Κανείς Έλληνας ωστόσο δεν έτρεφε αυταπάτες.

Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 οι σειρήνες σήμαναν την επίσημη είσοδο της Ελλάδας στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα όμως, η χώρα μας είχε δεχθεί επίθεση δυόμιση μήνες νωρίτερα, όταν τρείς ιταλικές τορπίλες έσκισαν τα νερά του Αιγαίου βυθίζοντας το καταδρομικό «Έλλη» και σφραγίζοντας το πεπρωμένο της χώρας για πάντα.

Το διεθνές σκηνικό
Το καλοκαίρι του 1940 ήταν ιδιαίτερα θερμό και αγωνιώδες. Ο ευρωπαϊκός πόλεμος μετρούσε ήδη 11 μήνες από τότε που η εισβολή των Γερμανών στην Πολωνία σήμανε την επίσημη έναρξη της δεύτερης πράξης του πολεμικού δράματος. Για τους λαούς της Ευρώπης η λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου δεν ήταν το τέλος αλλά η αρχή μιας ιδιαίτερα οδυνηρής διαδικασίας όπου οικονομικό συμφέρον και γεωπολιτικά υποκινούμενοι εθνικισμοί παρήγαγαν την μεγαλύτερη ανθρωποσφαγή της σύγχρονης εποχής. Οι συνθήκες ειρήνης του Μεγάλου Πολέμου αντί να αποτελέσουν την στέρεα βάση μιας διαρκούς και ειλικρινούς συνεννόησης μεταξύ των λαών προσέφεραν «μια ανακωχή είκοσι χρόνων» κατά τα προφητικά λόγια του στρατάρχη Φως μέχρι τη νέα αναμέτρηση[i].
Ειδικά η Ελλάδα, έχοντας βιώσει τα δεινά μιας μακράς πολεμικής αναμέτρησης που οδήγησε στον ξεριζωμό του μικρασιατικού ελληνισμού και πέρασε μια εικοσαετία οικονομικής κατάπτωσης και πολιτικού αναβρασμού, επιθυμούσε όσο τίποτα άλλο την αποχή από μια νέα περιπέτεια. Η ελληνική οικονομία έδειχνε ενθαρρυντικά σημεία ανάκαμψης, οι εσωτερικές έριδες είχαν καταλαγιάσει ενώ η οργάνωση του κράτους και των ενόπλων δυνάμεων παρουσίαζαν σημαντική βελτίωση, έστω και υπό καθεστώς προστασίας υπό τις διαταγές του Ιωάννη Μεταξά, που σαν παλιός στρατιωτικός διοικούσε από τον Αύγουστο του 1936 τη χώρα σαν μεγάλο στρατόπεδο. Έχοντας ζήσει στις δύσκολες πρώτες δεκαετίες του αιώνα τα γεγονότα του αποκλεισμού του Πειραιά και του Εθνικού Διχασμού, ο Μεταξάς είχε διαμορφώσει μια ξεκάθαρη άποψη για τον τρόπο που η Ελλάδα όφειλε να πολιτευτεί σε διεθνές επίπεδο. Η Ελλάδα δεν είχε συμφέροντα από την συμμετοχή της στον ευρωπαϊκό πόλεμο. Αντιμετωπίζοντας τον αναθεωρητισμό των γειτονικών της κρατών αφενός και ούσα εκτεθειμένη στα πυροβόλα των θωρηκτών του βρεττανικού και γαλλικού στόλου αφετέρου, όφειλε να ακολουθήσει μια συγκρατημένη ουδετερόφιλη πολιτική ίσων αποστάσεων ελπίζοντας ότι θα παρέμενε εκτός του πεδίου σύγκρουσης των ισχυρών. Επρόκειτο σίγουρα για μια συνετή και ρεαλιστική πολιτική, η οποία όμως δεν είχε επαληθευτεί είκοσι χρόνια νωρίτερα, όταν το πεδίο ενδιαφέροντος των αντιμαχομένων εστιάστηκε στην περιοχή της νότιας βαλκανικής και οι αντίπαλοι στρατοί εκβίασαν την είσοδο της χώρας στον πόλεμο. Στο προσκήνιο είχε δυναμικά κάνει την παρουσία της η Ιταλία, η οποία στα πλαίσια της πολιτικής για έλεγχο της Μεσογείου και των Βαλκανίων, κατέφευγε από τη δεκαετία του 1920 σε ένταση των διπλωματικών και πολιτικών πιέσεών της προς την Ελλάδα. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 η στάση της Ιταλίας εκτραχύνθηκε βαθμιαία, ενθαρρυμένη τόσο από την ήπια πολιτική Αγγλίας και Γαλλίας όσο και τους οραματισμούς των Ελλήνων πολιτικών για μια βαλκανική συνενόηση. Μετά την ήττα όμως και της Γαλλίας (22 Ιουνίου 1940) οι προκλήσεις κατά της κυριαρχίας της Ελλάδος βάλλονται με ταχύτητα πολυβόλου. Μια σειρά σοβαρών διπλωματικών και πολεμικών επεισοδίων [ii] που έλαβαν χώρα από τα τέλη Ιουνίου μέχρι τις αρχές Αυγούστου έδειχναν πέρα από κάθε αμφιβολία την επιθετική πολιτική της Ιταλίας που επεδίωκε είτε να εκβιάσουν την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο είτε να την εξαναγκάσουν να υποκύψει χωρίς αγώνα στις υποδείξεις του ισχυρότερου.



Το «Έλλη» με ανεπτυγμένα τα επιστεγάσματα από καραβόπανο κάποια καλοκαιρινή ημέρα. Κάπως έτσι έστεκε το μοιραίο πρωινό της 15ης Αυγούστου 1940.
Το «Έλλη» στην Τήνο
Αντιμέτωποι με τον πόλεμο νεύρων της Ιταλίας, ο Μεταξάς και η στρατιωτική ηγεσία διέταξαν την διασπορά των μονάδων του στόλου ώστε να είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε μια αιφνιδιαστική ενέργεια των Ιταλών είτε από τα Δωδεκάνησα, όπου διατηρούσαν ισχυρή αεροναυτική παρουσία, είτε από την ίδια την Ιταλία. Η διασπορά έγινε παρά τις αντιρρήσεις του στόλαρχου, υποναυάρχου Επαμεινώνδα Καββαδία, που έβλεπε τα πολύτιμα αντιτορπιλικά του να καταπλέουν σε έρημους και απροστάτευτους όρμους μακρυά από την κάλυψη των ναυτικών φρουρίων της Αττικής και της Εύβοιας. Ο Μεταξάς όμως ήταν ανένδοτος. Οι μνήμες του 1916, όταν οι Αγγλογάλλοι εισήλθαν στον Ναύσταθμο και αφόπλισαν τον ελληνικό στόλο, ήταν ακόμα νωπές. Με παρέμβαση του στόλαρχου ωστόσο, τα νεώτερα και ταχύτερα αντιτορπιλικά παρέμειναν στη Σαλαμίνα ενώ στη Μήλο στάλθηκαν το εύδρομο «Έλλη» [iii] και το αντιτορπιλικό «Αετός» [iv]. Τα πλοία τελούσαν σε κατάσταση αυξημένης ετοιμότητας, ο ένας λέβητας του ευδρόμου ήταν διαρκώς σε λειτουργία, το πλοίο κινείτο μέσα στον όρμο και φυλακές (βάρδιες παρατήρησης) επιτηρούσαν το πέλαγος και τον αέρα [v]. Αν και η επιφυλακή του στόλου δεν άφηνε ελεύθερα πλοία για παρουσία στον εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Τήνο, η ανάγκη να τονιστεί το αίσθημα ασφάλειας και περηφάνειας του λαού στις δύσκολες ώρες και το χρέος του ελληνικού πολεμικού ναυτικού στην τήρηση των παραδόσεών του, οδήγησε την ηγεσία του να εγκρίνει την αποστολή του ευδρόμου «Έλλη» στην Τήνο. Το βράδυ της 14/15 Αυγούστου το «Έλλη» απέπλευσε από τον όρμο Αδάμαντος της Μήλου με προορισμό την Τήνο. Κατά την πορεία τηρήθηκε αυστηρή επαγρύπνιση με τον κυβερνήτη και τον ύπαρχο να βρίσκονται στη γέφυρα και φυλακές περιμετρικά του σκάφους. Το «Έλλη» δεν διέθετε σύγχρονα μέσα κατάδειξης, όπως συσκευές radar ή sonar και η οπτική και ακουστική παρατήρηση ήταν τα μόνα μέσα του πλοίου. Στις 06:25 πρωινή της Πέμπτης 15 Αυγούστου 1940 το εύδρομο αγκυροβόλησε έξω από το λιμάνι της Τήνου σε μια συνάντηση με το πεπρωμένο του.

Η μοιραία ώρα
Ο ήλιος υψώθηκε μεγαλοπρεπής. Η προκυμαία της Τήνου έσφιζε από χιλιάδες προσκυνητές. Τα ατμόπλοια «Έσπερος» και «Έλση» κατάφορτα κόσμου γέμιζαν το μικρό λιμάνι ενώ δεκάδες βάρκες και ατμάκατοι πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας κόσμο. Πάνω στο σημαιοστολισμένο «Έλλη» το άγημα ναυτών ετοιμαζόταν να αποβιβαστεί για να συμμετάσχει στην περιφορά της εικόνας και το πλήρωμα αναπαυόταν μετά από μια νύχτα γεμάτη ένταση. Ξαφνικά, στις 08:25 μια ισχυρή δόνηση κάνει κάθε βλέμα στην προκυμαία να στραφεί προς το πολεμικό. Το θέαμα είναι συγκλονιστικό: «το πλοίο υψώθη ολόκληρον» από πλώρη ως πρύμνη αρκετά μέτρα πάνω από την θάλασσα. Κλονισμένο το «Έλλη» παλινδρόμησε βίαια μερικές φορές ενώ μια υπόκοφη βοή ακολουθούμενη από υπερπίεση το συντάραξε από άκρο σε άκρο. Στο πλοίο σήμανε συναγερμός. Η έκρηξη έδειχνε να έχει προέλθει από το λεβητοστάσιο καθώς τμήμα του καταστρώματος μεταξύ των καπνοδόχων είχε εκτιναχθεί στον αέρα αφήνοντας κρατήρα διαμέτρου δύο μέτρων, το μεσόστεγο είχε καταστραφεί και τμήμα του πρωραίου ιστού κατέπεσε. Στο κατάστρωμα κομματιασμένες λέμβοι και τραυματίες και συντρίμια συνέθεταν ένα χαοτικό σκηνικό. Μαύροι καπνοί έβγαιναν από την τρύπα πάνω από τους λέβητες. Πολλοί ναύτες είχαν εκσφενδονιστεί στη θάλασσα από το ωστικό κύμα, τα αυτιά όλων βούϊζαν και εκκωφαντικοί κρότοι από θραύσεις ελασμάτων, θυρών και εξαρτημάτων αντηχούσαν σε όλο το σκάφος. Το πλήρωμα γρήγορα συνήλθε και άρχισε να αντιδρά: Ο κυβερνήτης διέταξε αναφορά ζημιών και απωλειών. Ρωγμή πλάτους δέκα εκατοστών ανακαλύφθηκε στα δεξιά του πλοίου στο ύψος του λεβητοστασίου. Οργανώθηκαν ομάδες ερευνών που διέτρεξαν το εύδρομο σπάζοντας πόρτες και βοηθώντας εγκλωβισμένους ναύτες αφού οι περισσότερες είχαν στρεβλώσει από την έκρηξη. Δέκα λεπτά μετά το πλήγμα στο καταδρομικό δύο απανωτές εκρήξεις συγκλόνησαν το νησί. Η πρώτη τίναξε στον αέρα τον λιμενοβραχίονα δημιουργώντας ένα ρήγμα επτά μέτρων, θρυμμάτισε τα τζάμια των παραλιακών κτιρίων και «ψέκασε» με πέτρες και νερό το συγκεντρωμένο πλήθος. Σαν από θαύμα δεν σημειώθηκαν θάνατοι αλλά μόνο μικροτραυματισμοί. Πέντε δευτερόλεπτα μετά μία ακόμα έκρηξη μπροστά από τον λιμενοβραχίονα σε φυσικό εμπόδιο. Πανικός κατέλαβε το πλήθος των προσκυνητών που άρχισαν να τρέχουν προς τους λόφους στο εσωτερικό του νησιού.



Η στιγμή της έκρηξης της τορπίλης στον λιμενοβραχίωνα. Της τρομερής έκρηξης ακολούθησε βροχή από πέτρες και κομμάτια του που κατέπεσαν πάνω στο συγκεντρωμένο πλήθος των προσκυνητών. Το γεγονός ότι σημειώθηκαν μόνο μωλοπισμοί και μικροτραυματισμοί αποδόθηκε από τον Τύπο και απλούς πολίτες σε θαύμα της Παναγίας.

Στο μεταξύ, στο λαβωμένο πλοίο, οι προσπάθειες να κλείσει το ρήγμα απέτυχαν διότι με την καταστροφή των λεβήτων κάθε ηλεκτρομηχανική λειτουργία είχε πάψει, ενώ αν και ζητήθηκε βοήθεια για ρυμούλκηση από τα ατμόπλοια που ναυλοχούσαν στο λιμάνι, αυτά άργησαν υπερβολικά. Το «Έλλη» άρχισε να παίρνει κλίση 15-20 μοιρών και όταν το νερό έφτασε στο ύψος των φινιστρινιών ο κυβερνήτης πλοίαρχος Χατζόπουλος έδοσε εντολή εγκατάλειψης του πλοίου, η οποία έγινε με τάξη και με τη βοήθεια των αλιευτικών που είχαν φτάσει αφού μόνο μία λέμβος είχε γλυτώσει από την έκρηξη. Σε ένδειξη συναίσθησης του καθήκοντος και των παραδόσεων του ναυτικού μας ο κυβερνήτης έμεινε τελευταίος αρνούμενος να εγκαταλείψει το πλοίο. Μόνο με παρέμβαση των αξιωματικών αποβιβάστηκε σχεδόν δια της βίας. Το «Έλλη» βυθίστηκε στο σημείο αγκυροβολίας του 550 μέτρα από τον λιμενοβραχίονα σε πλήρη σημαιοστολισμό και με την σημαία να κυματίζει ακόμα στις 10:20 το πρωί και σε κλίμα απόγνωσης και τρομοκρατίας. Ένα ερωτηματικό πλανάτο πάνω από το αφρισμένο και μαύρο από τα καύσιμα και ορυκτέλαια νερό που το σκέπασε.

Ενέργειες μετά τη βύθιση
Ο ύπαρχος του ευδρόμου πλωτάρχης Κ. Δούσης έφτασε από τους πρώτους στο λιμάνι μετά το τριπλό χτύπημα και μέσα σε κλίμα γενικής σύγχισης και πανικού οργάνωσε τη βοήθεια στο πλοίο και την περίθαλψη των τραυματιών. Ήταν ο πρώτος που τηλεγράφησε στην Αθήνα τα νέα του τορπιλισμού. Αν και κανείς δεν αμφέβαλε για την ταυτότητα του δράστη, ο ίδιος ο Μεταξάς συνέστησε σιωπή και αυτοσυγκράτηση. Δεν είχε ακόμα εξασφαλίσει την υλική συνδρομή της Μεγάλης Βρεττανίας για έναν πόλεμο που θεωρούσε ήδη από μήνες αναπόφευκτο. Οι τραυματίες του «Έλλη» μεταφέρθηκαν σε πρόχειρα οργανωμένα νοσοκομεία και έτυχαν της φροντίδας όλου του πληθυσμού που συγκλονισμένος συνέπασχε μαζί τους. Η λιτανεία της εικόνας εκτελέστηκε κανονικά με τιμητικό απόσπασμα χωροφυλακής σε βαρύ κλίμα συγκίνησης πέρασε από την προκυμαία και κατέληξε στους θαλάμους τραυματιών του πολεμικού. Την επόμενη μέρα οι εφημερίδες δημοσίευσαν ότι το εύδρομο βυθίστηκε αιφνιδιαστικά από «υποβρύχιο αγνώστου εθνικότητας». Ήδη όμως από το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο ύπαρχος Δούσης είχε ανελκύσει με δική του πρωτοβουλία τα θραύσματα της τορπίλης που έπληξε τον λιμενοβραχίονα. Οι επιγραφές πρόδιδαν τορπίλες που χρησιμοποιούσε αποκλειστικά το ιταλικό ναυτικό. Τα θραύσματα όμως περέμειναν κλειδωμένα στον «Αβέρωφ» και οι εμπλεκόμενοι τηρούσαν σιγή. Μόνο την 30ή Οκτωβρίου, δύο μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου αποκαλύφθηκε η πληροφορία στον Τύπο. Η Ελλάδα στο μεταξύ μετρούσε τις πληγές της: Ένα ελαφρύ καταδρομικό χαμένο, εννέα υπαξιωματικοί και ναύτες νεκροί [vi], εικοσιεπτά τραυματίες. Από τους χιλιάδες προσκυνητές και επισκέπτες μόνο μία γυναίκα πέθανε από καρδιακή προσβολή, ενώ αρκετοί τραυματίστηκαν ελαφρά από τις πέτρες, τα θρυμματισμένα τζάμια και τον πανικό [vii]. Στους νεκρούς του «Έλλη» απονεμήθηκε μεταθανατίως το μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων.



Τμήμα της ιταλικής τορπίλης τύπου 053 Whitehead Fiume, που προσέκρουσε στο λιμενοβραχίονα της Τήνου. Σήμερα εκτίθεται στο Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος, στη μαρίνα Ζέας. ©Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος

Ποιος βύθισε το «Έλλη»;
Ο πόλεμος κηρύχθηκε δυόμιση μήνες αργότερα και η υπόθεση του «Έλλη», αν και ποτέ δεν λησμονήθηκε από τους Έλληνες πέρασε στη λήθη στα χρόνια που ακολούθησαν, είτε διότι η Ιταλία πέρασε στο στρατόπεδο των Συμμάχων είτε η Ελλάδα έπεσε στη δίνη πιο σημαντικών βασάνων. Οι Ιταλοί τήρησαν σιγήν ιχθύος για τις ευθύνες του τορπιλισμού. Μάλιστα, εξουσιοδότησαν τον ναυτικό τους ακόλουθο στην Αθήνα να μεταφέρει τα συλλυπητήριά του στην ελληνική κυβέρνηση διαβεβαιώνοντας ότι κανένα ιταλικό υποβρύχιο δεν βρισκόταν τη χρονική εκείνη στιγμή στο κεντρικό Αιγαίο. Ο ιταλικός Τύπος, κυβερνητικά ελεγχόμενος από το 1927, προσπάθησε να παραπλανήσει το κοινό αίσθημα διαδίδοντας αρχικά ότι επρόκειτο για βρεττανική προβοκάτσια ώστε να σύρουν την Ελλάδα στον πόλεμο όπως το 1916. Χρησιμοποίησαν μάλιστα την περίπτωση του θανάτου του λόρδου Κίτσενερ το 1916, για να δείξουν ότι η βρεττανική πολιτική ηγεσία μετέρχεται μακιαβελικών μεθόδων για να πετύχει τους σκοπούς της [viii]. Διέρευσαν ακόμα το εξόφθαλμο ψεύδος ότι βρεττανικό υποβρύχιο βύθισε το «Έλλη» επειδή η κυβέρνηση δεν το είχε αποπληρώσει, παρά το γεγονός ότι το εύδρομο ήταν αμερικανικής ναυπήγησης και η Μεγάλη Βρεττανία δεν είχε καμία σχέση. Τέλος, υποδαύλισαν το ζήτημα της Τσαμουριάς στην Αλβανία με αφορμή τον θάνατο Αλβανού ληστή, τον οποίο προέβαλαν ως πατριώτη που δολοφόνησε το ελληνικό καθεστώς, σε μια προσπάθεια να αναστρέψουν το εχθρικό κλίμα εναντίον τους αλλά μάταια. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό κοινή είναι η πεποίθηση ότι οι Ιταλοί είναι οι δράστες του τορπιλισμού.
Οι λεπτομέρειες πίσω από μυστήριο του τορπιλισμού παρέμειναν επί μακρον άγνωστες. Γεγονός είναι ότι οι ιταλικές προκλήσεις είχαν ενταθεί ιδιαίτερα το καλοκαίρι του 1940. Μάλιστα την ίδια μέρα του τορπιλισμού, δύο ιταλικά αεροπλάνα επιτέθηκαν εναντίον του ατμόπλοιου «Φρίντων» στη θέση Μπάλι της Κρήτης, επτά μίλια ανατολικά της Πανόρμου και δύο μόλις μίλια από την ακτή. Οι βόμβες των βομβαρδιστικών αστόχησαν αλλά εξεράγησαν τόσο κοντά που θρυμμάτισαν όλα τα τζάμια στο πλοίο. Άποψη πολλών ιστορικών κατατείνει ότι ο Μουσσολίνι μετά τις θεαματικές επιτυχίες της Γερμανίας στην Πολωνία και τη Γαλλία ένιωσε να επισκιάζεται από έναν μικρόσωμο ανθρωπάκο που θεωρούσε εν πολλοίς ότι είχε ο ίδιος εμπνεύσει. Η κατάληψη της Αλβανίας ήταν ασήμαντο τρόπαιο. Έτσι, μετά την εξάλειψη της απειλής του γαλλικού στόλου ξεκίνησε να εφαρμόζει το σχέδιο μεσογειακής επέκτασης προς την Ελλάδα και την Αίγυπτο. Με τις προκλητικές ενέργειές τους οι Ιταλοί μετρούσαν τα περιθώρια αντίδρασης της Ελλάδας. Όταν είδαν την συγκρατημένη στάση της κυβέρνησης Μεταξά συμπέραναν ότι ούτε στρατιωτικά ισχυρή ούτε διπλωματικά καλυμένη ήταν η Ελλάδα. Υπολόγιζαν λοιπόν ότι με ένα χτύπημα εξαιρετικής σημασίας θα προκαλούσαν τόσο το δημόσιο αίσθημα, ώστε να εξαναγκάσουν την Ελλάδα να βγεί στον πόλεμο εναντίον τους. Στον πόλεμο αυτό η Ελλάδα θα έχανε ως συνεπεία της καταθλιπτικής υπεροχής της Ιταλίας σε μέσα και ανθρωπινο δυναμικό. Αν πάλι δεν έβγαινε στον πόλεμο και ακολουθούσε πολιτική κατευνασμού, θα μετατρεπόταν σε κράτος-προτεκτοράτο. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η Ιταλία θα κέρδιζε μια θεαματική εδαφική επέκταση, μετατρεπόμενη σε κυρίαρχη δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο, ενώ η Αγγλία θα έχανε το αφανές πόδιο του ουδετέρου κράτους που της εξασφάλιζε βάσεις εναντίον της Ιταλίας και των κτήσεών της στη Βαλκανική. Έτσι, ο Μουσσολίνι θα εμφανιζόταν με ενδυναμωμένο γόητρο έναντι του Χίτλερ, όχι μόνο ως στρατηλάτης του Νότου αλλά και και ως σωτήρας, αφού θα του εξασφάλιζε τα νώτα «κλειδώνοντας» το μαλακό υπογάστριο της βαλκανικής χερσονήσου εν όψει της εκστρατείας στη Ρωσία. Όλα αυτά βέβαια βασίζονται στην ιταλική οπτική, η οποία, αν και δεν στερείται βάσης στα βασικά της σημεία, εμπνέεται από υπερβολική αισιοδοξία και το κατακτητικό πνεύμα της εθνικιστικής περιόδου της Ιταλίας, που διαψεύστηκε σε όλα τα πεδία των μαχών.



Τo υποβρύχιο “Delfino” πλέει κάπου στη Μεσόγειο. Προσέξτε τη βαφή παραλλαγής που συνηθιζόταν τότε.

Τί συνέβη;
Όπως αναφέρθηκε ήδη, η ιταλική πλευρά αποσιώπησε τα στοιχεία γύρω από τον τορπιλισμό του ευδρόμου «Έλλη» σε σημείο που οι γνώσεις μας να είναι ελάχιστες. Ο Υπουργός Εξωτερικών και γαμπρός του Μουσσολίνι κόμης Γκαλεάτσο Τσιάνο αναφέρει στο ημερολόγιό του ότι η ιταλική ηγεσία αγνοούσε το παν και ότι η υπόθεση του τορπιλισμού του ελληνικού πολεμικού ήταν μια δολοπλοκία ανώτατου στελέχους του φασιστικού κόμματος, του κόμητος Ντε Βέκκι, ο οποίος την επίμαχη περίοδο είχε την διοίκηση της ιταλοκρατούμενης Δωδεκανήσου . Ωστόσο, από αρθρογραφία του τότε πρεσβευτή στην Αθήνα Εμμανουέλε Γκράτσι το 1945 και του Ντε Βέκκι σε αντιπαραβολή με τον κυβερνήτη του υποβρυχίου «Delfino» υποπλοίαρχο Αϊκάρντι στον ιταλικό Τύπο το 1960 καταλήγουμε σε ορισμένα ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Συγκεκριμένα, ο Γκράτσι προβαίνει σε εκπληκτικές αποκαλύψεις σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα Giornale di Matino (φ. 19/08/1945) όπου αναπτύσσει το σενάριο πως ο τορπιλισμός του ευδρόμου έγινε με αφορμή έκρηξη θυμού του Μουσσολίνι, συνέπεια δηλώσεων του Μεταξά περί θαλασσοκρατορίας της Βρεττανίας στη Μεσόγειο. Ο Μεταξάς είχε ζητήσει στις 13 Αυγούστου 1940 μέσω του Γερμανού πρεσβευτή φον Έρμπαχ την μεσολάβηση της Γερμανίας για να ανακουφιστεί η Ελλάδα από τις ιταλικές προκλήσεις. Ο φον Έρμπαχ μετέφερε τα όσα του είπε ο Μεταξάς στον Γκράτσι ώστε να μάθει τις προθέσεις της Ιταλίας, ο δε Γκράτσι επιφυλασσόμενος να απαντήσει μέχρι να λάβει οδηγίες από την Ρώμη μετέδωσε τις πληροφορίες στο ιταλικό υπουργείο εξωτερικών. Στο σημείο αυτό ο Γκράτσι θεωρεί ότι ο Τσιάνο ψεύδεται στο ημερολόγιό του και ότι ο Ντούτσε, που θεωρούσε τη Μεσόγειο de facto και de jure «ιταλική λίμνη», έδωσε εντολή στον De Vecchi να δράσει εν λευκώ και να αποδείξει σε όλους ποιός ήταν κυρίαρχος της Μεσογείου. Το γεγονός έλαβε χώρα κατά τον Grazzi στις 13/8/1940, δύο μέρες πριν τον τορπιλισμό. Η απόψη του Γκράτσι είναι ότι ο Ντε Βέκκι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να δράσει αυτοβούλως αλλά έλαβε σαφή εντολή από την Ρώμη, η γνώμη του αυτή δε καταδεικνύεται από την κατάφωρη αναντιστοιχία των σκέψεων του Τσιάνο με το κρεσέντο των ιταλικών προκλήσεων από τα τέλη Ιουνίου. Ο ίδιος ο Τσεζάρε Μαρία Ντε Βέκκι, επιβίωσε του πολέμου και στα απομνημονεύματά του επιβεβαιώνει ότι το υποβρύχιο «Delfino» βύθισε το «Έλλη» και ότι η πράξη αυτή, «ατυχής στην πραγματικότητα», έβλαψε τα ιταλικά συμφέροντα. Ο κυβερνήτης του «Delfino» Γκιουζέπε Αϊκάρντι (Giuseppe Aicardi) υπέβαλε μήνυση κατά του Ντε Βέκκι και σε άρθρα του που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες φανερώνει το παρασκήνιο. Ο ίδιος ο Ντε Βέκκι κατέφτασε στις 14 Αυγούστου 1940 στην ναυτική βάση του ιταλικού στόλου στη Λέρο συνοδευόμενος από τον αντιναύαρχο Μπιανκέρι και επέδειξε στον Αϊκάρντι άκρως απόρρητο έγγραφο του αρχηγού του ιταλικού ναυτικού (Reggia Marina) αντιναυάρχου Ντομίνικο Καβανιάρι με ημερομηνία 11 Αυγούστου 1940. Στο έγγραφο γινόταν λόγος για πληροφορίες ότι εμπορικά πλοία υπό σημαία ουδετέρου ανεφοδίαζαν κρυφά τους Άγγλους μέσω Δαρδανελίων-Αιγαίου. Προκειμένου να αναχαιτιστούν με μια μυστική ενέργεια, ο Ντε Βέκκι έπρεπε να επιλέξει τον ικανότερο κυβερνήτη υποβρυχίων και να τον ενημερώσει προφορικά για την ανάληψη μιας επιθετικής περιπολίας «μέχρις εσχάτων» κατά του εχθρού στα ύδατα του Αιγαίου μεταξύ Δαρδανελίων-στενού του Ταινάρου. Στη διάρκεια της περιπολίας το πλήρωμα όφειλε να τηρήσει πλήρη σιγή ασυρμάτου και να παραμείνει απαρατήρητο από κάθε επαφή βυθίζοντας κάθε πλοίο το οποίο πίστευε ότι μετέφερε προμήθειες του εχθρού. Ενδεικτικό της μυστικότητας της αποστολής, κατά τον Αϊκάρντι, ήταν ότι ακόμα και η αναχώρηση και η επιστροφή του υποβρυχίου από τον ναύσταθμο έπρεπε να μείνει απαρατήρητη ενώ η φύση της αποστολής θα ανακοινωνόταν στο πλήρωμα μετά τον απόπλου. Επιπλέον, το έγγραφο δεν όριζε ημερομηνία έναρξης της αποστολής ενώ ο Ντε Βέκκι δεν διέκρινε μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών πλοίων ούτε του υπέδειξε να μην προσβάλει επιβατηγά. Αντίγραφο της επιστολής δεν δόθηκε στον Αϊκάρντι, ο οποίος όμως αναφέρει ότι ο Ντε Βέκκι του έδειξε ένα χαρτί όπου σημειωνόταν η Τήνος και η Σύρος με την πληροφορία ότι εκεί είχε επισημανθεί πρόσφατα ναυτική κίνηση. Ο Αϊκάρντι απέπλευσε κανονικά το ίδιο βράδυ και το επόμενο πρωί επισήμανε στο λιμάνι της Τήνου «δύο οπλιταγωγά» που έκαναν ελιγμούς μέσα στο λιμάνι, όταν ξαφνικά φάνηκε να καταφθάνει καταπάνω του και από πίσω του το «Έλλη». Φοβούμενος, ανέστρεψε και το τορπίλισε. Όπως είναι προφανές η ιστορία του Αϊκάρντι δεν γίνεται να επαληθευτεί. Αν είναι αλήθεια, ο ίδιος ανέλαβε μια εξαιρετικά ευαίσθητη και επικίνδυνη αποτολή πέρα από ηθικούς κανόνες και το δίκαιο του πολέμου. Την ανέλαβε δε χωρίς καμία εξασφάλιση αφού δεν του δόθηκε ούτε καν αντίγραφο της διαταγής ή έστω εξουσιοδότηση δράσης από τον Ντε Βέκκι. Στη συνέχεια, πέφτει σε περίεργες αντιφάσεις αφού ο άνθρωπος που κατά τον Ντε Βέκκι ήταν ο «ικανότερος» διοικητής υποβρυχίων του στόλου στα Δωδεκάνησα εξέλαβε τα σημαιοστολισμένα επιβατηγά για οπλιταγωγά και το αγκυροβολημένο εύδρομο για πολεμικό που κινήθηκε εναντίον του. Κατά τον δημοσιολόγο Μάριο Τσέρβι τα γεγονότα είναι αληθινά πλην όμως η αρχική εντολή παρανοήθηκε μεταφερόμενη από βαθμίδα σε βαθμίδα εξουσίας καταλήγοντας το μοιραίο πρωϊνό σε μια πρωτοβουλία του υποπλοιάρχου [x]. Ο Τσέρβι απορρίπτει τα περί ρητής διαταγής, θεωρώντας, βασισμένος στον επιθετικό και σκληρό χαρακτήρα του Αϊκάρντι, ότι ο υπερβάλλων ζήλος και η ατμόσφαιρα της στιγμής ώθησαν τον κυβερνήτη του «Delfino» να ξεπεράσει τα όρια της αποστολής του και να αλλάξει πλήρως τον σκοπό της. Ο Γκράτσι, περισσότερο καυστικός, ξεκαθαρίζει ότι ο υποπλοίαρχος ήξερε πολύ καλά τί έκανε, γνώριζε εκ των προτέρων τί θα εύρισκε στο λιμάνι και την κατάλληλη στιγμή δεν δίστασε να κατευθύνει τις τορπίλες του. Ο Γκράτσι θεωρεί ότι ο Αϊκάρντι είχε λάβει σαφείς εντολές να βυθίσει το σκάφος και εκτέλεσε στην εντέλεια την αποστολή του [xi]. Ο ίδιος ο Αϊκάρντι μιλώντας σε συνέντευξη του περιοδικού «Ταχυδρόμος» στον δημοσιογράφο Ιωάννη Τσένη το 1980 (δημοσιεύτηκε στα τεύχη 42 και 43) δήλωσε ότι εκτέλεσε διαταγές για τις οποίες δεν ένοιωσε ούτε δισταγμό ούτε αβεβαιότητα, χαρακτήρισε δε το γεγονός δίκαιη τιμωρία για το «παιχνίδι» που έπαιζε η Ελλάδα με τους Εγγλέζους εκείνο το καλοκαίρι του 1940. Για τον τορπιλισμό του «Έλλη» αφήνει να εννοηθεί ότι υπήρξε δική του πρωτοβουλία διότι αν η Ιταλία οδηγείτο μοιραία σε πόλεμο με την Ελλάδα θα είχε βγάλει από τη μέση το μόνο σκάφος που θα μπορούσε να ενοχλήσει κάπως τις ιταλικές δυνάμεις στο Αιγαίο [xii].



Ελάχιστα έχουν απομείνει πλέον να θυμίζουν την τραγική κατάληξη του ευδρόμου με το ένδοξο όνομα, που προδόθηκε δύο φορές στην πορεία του. ©Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος

Νέμεσις και Ύβρις-ο διπλός θάνατος του «Έλλη»
Τα αινιγματικά λόγια του Αϊκάρντι φαίνεται να συμπληρώνουν τα κενά που αφήνουν οι επίσημες αναφορές. Ο τορπιλισμός δείχνει να είναι το τελικό προϊόν μιας αόριστης εντολής που σταδιακά ολοκληρώνεται σε μια αδίστακτη στρατιωτική ενέργεια, ενώ παράλληλα ενσωματώνει επιθυμίες του ιταλικού ναυτικού. Τα γεγονότα της 15/8/1940 δείχνουν ότι το «Delfino» κινήθηκε εξαρχής κατά του καταδρομικού επιζητώντας την καταβύθισή του. Το κενό των 10 λεπτών μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης τορπίλης προδίδει ότι το υποβρύχιο περίμενε να επιβεβαιώσει την εξουδετέρωση του πολεμικού, που έτσι κι αλλιώς δεν είχε εξοπλισμό εντοπισμού και αντιμετώπισης υποβρυχίων και να εκτελέσει διορθωτικό ελιγμό με στόχο την βύθιση των «Έλση» και «Έσπερος» μέσα στο λιμάνι πολλαπλασιάζοντας το θύματά του. Όσο για την απειλή που το «Έλλη», ένα πολεμικό 30 ετών και παρωχημένης τεχνολογίας, αποτελούσε για τους Ιταλούς, μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε [xiii]. Το «Delfino» διέφυγε ανενόχλητο εκείνο το πρωϊνό. Η Νέμεσις όμως το πρόλαβε λίγα χρόνια αργότερα. Στις 23 Μαρτίου 1943, καθώς το υποβρύχιο έβγαινε από τον λιμένα του Τάραντα, συγκρούστηκε με το ρυμουλκό που το συνόδευε και βυθίστηκε σε λίγα λεπτά παίρνοντας και το μεγαλύτερο μέρος του πληρώματός του μαζί στον υγρό τάφο. Ο Αϊκάρντι είχε μετατεθεί λίγο πριν και δεν επέβαινε στο σκάφος. Όσο για το «Έλλη», στην δεκαετία του 1980 μια κίνηση να το μετατρέψει σε μνημείο ανελκύοντας μέρος αυτού προσέκρουσε σε μια συγκλονιστική ανακάλυψη: δύτες που καταδύθηκαν ανακάλυψαν ότι το καταδρομικό των 2600 τόνων είχε εξαφανιστεί! Για χρόνια μετά τον πόλεμο, τοπικοί παράγοντες σε συνεργασία με δύτες ανέβαζαν κομμάτι-κομμάτι το βυθισμένο πολεμικό και το εκποιούσαν για μέταλλο. Επί σαράντα σχεδόν χρόνια το ελληνικό κράτος κατέθετε λουλούδια και στεφάνια στο… κενό! Μόνο στη μνήμη και την συνείδηση των κατοίκων της Τήνου και του ελληνικού λαού το «Έλλη», το «πλοίο της Παναγιάς», δικαιώθηκε σαν μνημείο της ιταλικής ανανδρίας και του δικαίου του αγώνα των Ελλήνων για την ελευθερία τους. Μιας συνείδησης που κάποιοι απέδειξαν ότι δεν είχαν.

                                   πηγή e-amyna.com