ΜΥΡΙΖΕΙ ΜΠΑΡΟΥΤΙ...

Αποτελεί αναντίρρητη ιστορική αλήθεια η διαπίστωση πως οι οικονομικές κρίσεις ανέκαθεν οδηγούσαν σε πολεμικές συγκρούσεις. Κραυγαλαίο παράδειγμα το οικονομικό κραχ στις ΗΠΑ το 1929 που δέκα χρόνια μετά οδήγησε στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Ίσως αυτός να είναι ένας τρόπος εκτόνωσης των κοινωνικών αδιεξόδων που επιφέρει μια οικονομική κρίση. Βεβαίως, κανείς δεν εύχεται και κανείς δεν επιχαίρει με μια τέτοια εξέλιξη, πολύ περισσότερο όταν έρχεται η μια ανώμαλη κατάσταση να θεραπεύσει την άλλη. Κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί επαναλαμβάνεται σταθερά ο ίδιος φαύλος κύκλος. Τι κάνουμε λάθος;
Πρόθεση του γράφοντος δεν είναι να απαντήσει στο ερώτημα αυτό, αλλά με βάση την παραπάνω διαπίστωση να εξετάσει αν και κατά πόσο στις μέρες μας είναι πιθανό ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε στις ΗΠΑ το 2008 γρήγορα πέρασε στην Ευρώπη και συνεχίζεται ως σήμερα. Το ευρώ βρίσκεται υπό αμφισβήτηση ακόμα και από τους εμπνευστές του -αν όχι υπό κατάρρευση- η ανασφάλεια του κόσμου στο ζενίθ, τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται μέρα με τη μέρα και κανένας δεν πείθει πια κανέναν και για τίποτα.
Από την άλλη μεριά έχουμε έναν ενεργειακό-και όχι μόνο- κολοσσό που λέγεται Ρωσία να αποζητά και να πετυχαίνει την αύξηση της επιρροής της παγκοσμίως αξιοποιώντας τον ενεργειακό της πλούτο. Ταυτοχρόνως ενισχύει την οικονομική της θέση μεταβαλλόμενη σε υπολογίσιμη πλέον οικονομική δύναμη. Κοντά στη Ρωσία και η Κίνα: με τους ασύλληπτους ρυθμούς ανάπτυξης, το άφθονο και φθηνό εργατικό δυναμικό αποτελεί σήμερα την ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας.Και βέβαια ακολουθούν και άλλες ταχέως οικονομικά ανερχόμενες χώρες, όπως η Ινδία και η Βραζιλία για παράδειγμα, που λογικό είναι να επιζητούν ρόλο στα παγκόσμια οικονομικά δρώμενα.
Τέλος, ας δούμε εν τάχει τι συμβαίνει ανά τον κόσμο:Κίνα και Ιαπωνία έχουν μεταξύ τους προβλήματα, Βόρεια και Νότια Κορέα επίσης, το Ιράν είναι από καιρό στοχοποιημένο από ΗΠΑ και Ισραήλ, η Συρία φλέγεται καιρό τώρα με τη φωτιά να εξαπλώνεται -όπως όλα δείχνουν- σε όλη τη Μέση Ανατολή, ενώ όλα τα πέριξ της Μεσογείου μουσουλμανικά κράτη βρίσκονται σε αναβρασμό.
Και ποιος μπορεί να εγγυηθεί πως η δική μας γειτονιά θα παραμείνει ήσυχη μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, ειδικά τώρα που ως χώρα βρισκόμαστε σε δυσχερή από κάθε άποψη θέση και με δεδομένο τον τεράστιο πλούτο του ελληνικού υπεδάφους, που είναι λογικό να δημιουργεί θεμιτούς και αθέμιτους ανταγωνισμούς για την εκμετάλλευση του:
Με το σκεπτικό αυτό φαντάζει αρκετά πιθανή μια πολεμική σύγκρουση, έστω και περιορισμένης έκτασης. Ίσως ένα θερμό επεισόδιο που θα έχει ως στόχο να θέσει νέα δεδομένα και να αλλάξει τους όρους του ενεργειακού -και όχι μόνο- παιχνιδιού που παίζεται αυτή τη στιγμή στην Ανατολική Μεσόγειο.
Αιτωλός